Deutsch
English
Korte samenvatting van mijn leven en artistieke loopbaan
... ben ik geboren in Leipzig, maar mijn jeugd bracht ik door in Delitzsch, een klein stadje in Noord-Saksen. Mijn ouders werkten allebei, waardoor ik vaak alleen was en al vroeg mijn passie voor tekenen en schilderen ontdekte. Als klein meisje besteedde ik elke vrije minuut aan het creëren van kleine kunstwerkjes met potlood en papier – mijn eigen persoonlijke oase van creativiteit.
Op aandringen van mijn vader begon ik een opleiding tot technisch tekenaar – maar al na een paar weken wist ik: dit is niets voor mij! In plaats van berekeningen en koude precisie verlangde ik naar creativiteit en expressie. Dus nam ik mijn lot in eigen handen. Ik volgde privétekenlessen bij de Leipzigse kunstenaar Rolf Kress en verdiepte mijn vaardigheden aan de gerenommeerde Hochschule für Grafik und Buchkunst.
Dat jaar zette mijn leven op zijn kop: mijn zoon werd geboren, ik verhuisde naar Berlijn om bij de vader van mijn kind te zijn, en kort daarna stond ik er alleen voor als alleenstaande moeder. De droom om kunstenaar te worden? Eerst maar eens in de ijskast gezet. In de herfst van 1989 keerde ik de DDR de rug toe en belandde ik in Tübingen – een stad vol charme en een prachtige omgeving. Maar qua werk? Een regelrechte nachtmerrie. Kinderopvang was nauwelijks beschikbaar, en babysitters waren er alleen ’s avonds. Dus stortte ik me in het nachtleven – maar dan achter de bar. ’s Nachts werken als serveerster, overdag moeder zijn: zo zag mijn dagelijkse leven eruit.
Vier jaar in de horeca, en toen werd het me duidelijk: de droom van een stabiele carrière in Tübingen was niet te realiseren. In ieder geval niet als alleenstaande moeder. Dus pakte ik mijn spullen, verhuisde terug naar Berlijn en begon datzelfde jaar nog aan een omscholing tot administratief medewerkster. Mijn zoon was inmiddels uit de moeilijkste jaren en ging al naar school.
Na mijn omscholing vond ik snel een baan op de administratie van de Freie Universität Berlin. Maar echt vervuld? Dat voelde ik me daarmee nog lang niet. Ik bleef schilderen en tekenen, maar als carrièreperspectief? Dat leek me toch te onzeker.
Dit jaar waagde ik de grote stap: in Berlijn begon ik een studie Mediadesign. Film- en geluidsbewerking, beeldbewerking, 2D- en 3D-animatie, webdesign en HTML/CSS, programmeren in Perl en PHP – ik was in de zevende hemel! Eindelijk mocht creativiteit mijn leven bepalen, en het beste van alles: ik was omringd door mensen die net zo dachten als ik. Gewoon geweldig!
Begin dit jaar rondde ik mijn studie af – precies op het juiste moment, want het internet was een absolute hype geworden. Er waren volop banen, maar nauwelijks specialisten. Als een van de eerste freelance webdesigners in Berlijn werd ik overspoeld met opdrachten. Uiteindelijk kwam ik terecht bij een bedrijf in Toronto, waarvoor ik als freelance UIX- en interface-designer werkte. Tegelijkertijd werkte ik als freelance medewerker bij de lokale Berlijnse televisie, waar ik verantwoordelijk was voor alles wat met filmanimatie te maken had. De opdrachten waren gevarieerd en spannend, maar ze hadden hun prijs: vaste werktijden? Vergeet het maar. Mijn werkdagen duurden vaak langer dan 24 uur – een echte uitdaging, vooral met een kind dat nog niet zelfstandig was. Des te groter was mijn opluchting toen ik op een herfstavond een telefoontje kreeg van de Bild-Zeitung. Of ik de volgende ochtend al kon beginnen als webdesigner? Ik hoefde niet lang na te denken, zei meteen ja, en begon de volgende ochtend aan mijn nieuwe baan in de online redactie in Berlijn. Hierdoor veranderde er veel. Vrije avonden, vrije weekenden – heerlijk!
Mijn eerste grote tentoonstelling – in een galerie in Worpswede. Op de weg naar huis na de opening, nog in de auto, ging mijn telefoon. Aan de andere kant de galeriehouder: "Stuur me meteen nieuwe werken zodra je thuis bent – hier is bijna alles verkocht!" Wat een moment! Deze ervaring gaf me niet alleen moed, maar ook een enorme boost. Vanaf dat moment schilderde en tekende ik nog meer, vol enthousiasme en energie.
Het jaar van de bankencrisis bracht voor mij een grote verandering: voor een baan bij ABN Amro verhuisde ik naar Nederland – het contract was voor een jaar. Maar nauwelijks was ik aangekomen, werden delen van ABN Amro, waaronder mijn afdeling, verkocht aan de Royal Bank of Scotland. Drie maanden later boden mijn nieuwe bazen me een vaste aanstelling aan. Tja, en zo bleef ik gewoon!
Dit jaar was een keerpunt: tijdens een tentoonstelling ontmoette ik galeriehouder Roel van der Veen. Zijn galerie, die hij in tweede generatie runde, was een gerenommeerd adres voor hedendaags realisme – bekend in binnen- en buitenland. Toen hij mijn werken opnam in zijn vaste collectie, was ik zo trots als een pauw! Maar dat was nog maar het begin: Roel en ik werden niet alleen vrienden, maar ook een stel. Aan het einde van het jaar was het duidelijk dat mijn leven volledig zou veranderen. Ik zegde mijn baan bij de bank op, beëindigde mijn huurcontract in Roermond en verhuisde naar mijn vriend in de mooie Maasduinen. Een nieuw hoofdstuk begon!
Begin 2013 waagde ik iets waarvan ik zelf nauwelijks geloofde dat het zou lukken: ik opende een schilder- en tekenschool in mijn nieuwe woonplaats. In een piepklein dorp, midden in niemandsland – wie zou daar nou komen? Maar tot mijn verrassing: de school bestaat nog steeds, inmiddels al 12 jaar! En het gaat beter dan ooit: alle plekken zijn bezet, en de wachtlijst wordt steeds langer. Een succes waarvan ik destijds nooit had durven dromen. Soms verrast het leven je op de mooiste manieren!
In Nederland heb ik me inmiddels als realistisch kunstenares een naam weten te maken. Mijn werken zijn al in tal van galerieën en musea tentoongesteld – niet alleen in eigen land, maar ook internationaal, van België en Oostenrijk tot aan Taiwan en de VS. In augustus ben ik getrouwd met mijn partner. Sindsdien heet ik officieel Brita van der Veen – maar als kunstenares houd ik natuurlijk mijn meisjesnaam. Die is hier bekend, en een naamsverandering zou funest zijn.
Dit jaar heeft mijn leven opnieuw volledig op zijn kop gezet: begin van het jaar werd mijn man plotseling ziek. Hij werd steeds zwakker en magerder, en hoewel de artsen alles probeerden, kon er geen duidelijke diagnose worden gesteld. In de zomer is hij onverwacht overleden. De leegte die hij achterlaat, is enorm. We waren 12 jaar lang onafscheidelijk – we hebben geen dag zonder elkaar doorgebracht en waren van het opstaan tot het slapengaan altijd samen. Nu ben ik weduwe en sta ik opnieuw voor de uitdaging om mijn leven opnieuw in te richten. Maar één ding is zeker: ik blijf hier in Aijen, in ons huis, zet mijn werk in de tekenschool voort en laat me verrassen door wat het leven nog voor me in petto heeft. Ondanks alle verdriet was er dit jaar ook een bijzonder moment: ik werd toegelaten tot de exclusieve groep „Meesters van het Realisme“.
English
English